Kopalnia węgla w Serbariu

39º 9' 38'' N 8º 29' 35'' E

Południe

Włochy

Opis

Muzeum kopalni węgla w Serbariu Włoska nazwa: Centro Italiano Della Cultura Del Carbone to muzeum górnictwa w Carbonii na Sardynii. Muzeum jest punktem zakotwiczenia na Europejskim Szlaku Dziedzictwa Przemysłowego.

Surowce kopalniane

Podczas eksploatacji złóż węgla (tzw. Lignitifero), kopalnie obszaru Sulcis, w ciągu ponad stu lat wydobycia, wykonały duże podziemne wykopaliska, z których wydobyto ponad 50 mln ton węgla i duże ilości odpadów przeróbczych.

Informacje antropologiczne

Wielka Kopalnia Serbariu była największą kopalnią we Włoszech, zatrudniającą 18 000 pracowników, z czego 16 000 stanowili górnicy. Zajmował 33 hektary powierzchni i 100 km podziemnych komór. Został otwarty w 1937 roku i działał do 1964 roku.

Informacje socjologiczne

Celem pracy jest przyczynienie się do poszerzenia wiedzy o zjawisku zapadlisk w obszarze miejskim Carbonii, powstałych głównie w wyniku wydobycia podziemnego węgla Sulcis, a także przyczyn naturalnych, na wzgórzach i dolinach ustrukturyzowanych na podłożu skalnym obszaru kambryjskiego, w miejscowościach Cannas i Serbariu.

Informacje archeologiczne

Stwierdzono istotne skutki niestabilności gleby na terenach zurbanizowanych oraz w nowo wybudowanej infrastrukturze drogowej łączącej wiele osiedli. Obszar objęty eksploatacją górniczą ma powierzchnię ponad 4 kilometrów kwadratowych, jest częściowo pokryty zabudową i infrastrukturą drogową szczebla regionalnego i krajowego. W ośrodku wydobywczym, obecnie przekształconym w obszar rzemieślniczy i handlowy, powtarzały się różne podziemne zawalenia kopalni, z otwieraniem się dziurami na powierzchni, okrągłymi lub eliptycznymi, utworzonymi przez silnie nachylone lub pionowe ściany.

Informacje z zakresu zrównoważonej turystyki

Muzeum, które zostało otwarte 3 listopada 2006 r., prezentuje prace górnicze i podziemne tunele z narzędziami używanymi od lat 30. do 50. XX wieku, a także koncentruje się na społecznej historii górnictwa.

Zrównoważony rozwój środowiska

Pierwsze oznaki niestabilności pojawiły się wraz z nagłym otwarciem dużych dziur i uszkodzeniem konstrukcji budynków na obszarze Bacu Abis, na obszarach sąsiadujących z kopalnią Serbariu, przeznaczonych na zakłady produkcyjne („Su Landiri Durci”), i wzdłuż niektórych ulic. W przypadku kopalni „Serbariu” położonej na obrzeżach miejskiej zachodniej Karbonii, eksploatowanej w latach 1940-1964, pozostawiono zagospodarowanie pokładów węgla, na niewielkiej głębokości od powierzchni, składających się z pustych kopalń, z ponad pięcioma kilometrami tuneli. Stwierdzono zatem istotne skutki niestabilności gleby na terenach zurbanizowanych oraz w niedawno wybudowanej infrastrukturze drogowej łączącej wiele osiedli.